Kolorowanki Diabeł Tasmański

Diabeł tasmański, znany również jako diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii), to gatunek drapieżnego torbacza endemicznego dla Tasmanii, wyspy na południowym wschodnim wybrzeżu Australii.

informacje

1. Wygląd: Diabeł tasmański jest stosunkowo niewielkim torbaczem, osiągającym długość około 30-80 cm i wagę od 4 do 12 kg. Ma charakterystyczne czarne futro z białymi znakami na klatce piersiowej.
2. Charakterystyczne cechy: Jest rozpoznawalny dzięki swoim szczękowym mięśniom, które dają mu potężny zgryz i umożliwiają rozpruwania mięsa i chrząstki zwierząt, które stanowią dużą część jego diety.
3. Odżywianie: Diabły tasmańskie są drapieżnikami i padlinożercami. Ich dieta obejmuje małe ssaki, ptaki, gady oraz padłe zwierzęta, zarówno dzikie, jak i domowe.
4. Charakterystyczny dźwięk: Diabeł tasmański słynie z charakterystycznego dźwięku, znanego jako „diabelski śmiech”. To skomplikowany dźwięk, który wydaje się być mieszanką wycia, kwiczenia i krakania.
5. Zagrożenia: Diabeł tasmański jest zagrożony wyginięciem ze względu na tzw. „nowotwor twarzowy diabła tasmańskiego” (DFTD), który rozprzestrzenia się w populacji. Jest to złośliwy nowotwór, który powoduje zmiany w jamie ustnej i twarzy diabła tasmańskiego, utrudniając mu zdobywanie pokarmu.
6. Ochrona: Działa się wiele programów i inicjatyw na rzecz ochrony diabłów tasmańskich i zwalczania DFTD. Wiele działań skupia się na izolacji zdrowych populacji diabłów i badaniach nad immunizacją przeciwko nowotworowi.
7. Kultura i historia: Diabeł tasmański ma specjalne miejsce w kulturze australijskiej, a także w historii Tasmanii. Był jednym z głównych zwierząt symbolizujących tę wyspę i był przedstawiany na jej herbie.
8. Zwyczaje: Diabeł tasmański jest zwierzęciem naziemnym, prowadzi samotniczy tryb życia i jest aktywny głównie w nocy.
9. Rozmnażanie: Samice diabłów tasmańskich posiadają torby, w których noszą i karmią swoje młode. Każda samica może mieć do 40 małych diabełków, ale tylko 4 zwykle przeżywają dojrzałość.
10. Programy hodowlane: W celu zachowania gatunku istnieją programy hodowlane w niewoli, które starają się utworzyć zdrowe populacje diabłów tasmańskich pozbawione DFT

ciekawostki

1. Charakterystyczny zapach: Diabeł tasmański posiada charakterystyczny zapach, który może być odczuwalny na duże odległości. Jest to jeden ze sposobów, w jakie zwierzęta te komunikują się między sobą.
2. Ekosystem kontrolowany: Diabły tasmańskie odgrywają ważną rolę w ekosystemie Tasmanii, ponieważ pomagają kontrolować populacje innych zwierząt, takich jak padlinożerne gatunki.
3. Zęby diabła: Diabły tasmańskie mają bardzo silne szczęki i zęby, które pozwalają im na zdolność rozcierania kości i chrząstki z padłych zwierząt.
4. Pojemność żołądka: Pomimo swojego stosunkowo małego rozmiaru, diabły tasmańskie mogą zjeść jednorazowo bardzo dużą ilość mięsa, co jest niezwykle przydatne w ich funkcji padlinożerców.
5. DFTD a odporność: Choć nowotwór twarzowy diabła tasmańskiego (DFTD) jest jednym z głównych zagrożeń dla tego gatunku, istnieją dowody na to, że niektóre osobniki rozwijają pewną naturalną odporność na ten nowotwór.
6. Stosunek płci: W populacji diabłów tasmańskich przeważają samce, co jest wynikiem zmniejszonej przeżywalności samic w wyniku konkurencji między nimi.
7. Status prawnie chroniony: Diabeł tasmański jest prawnie chroniony w Tasmanii, a polowania na niego są zabronione.
8. Związki z kukurydzą: Przez pewien okres diabły tasmańskie były oskarżane o niszczenie plantacji kukurydzy, co doprowadziło do nieporozumień i zjawiska zwanego „wojną diabłów”.
9. Śpiewający diabły: Diabły tasmańskie komunikują się za pomocą dźwięków, które są nazywane „zjedzeniem”. To szczególnie ważne, kiedy przychodzi do walki o padlinę.
10. Symbol Tasmanii: Diabeł tasmański jest uważany za symbolicznego mieszkańca Tasmanii i jest jednym z głównych znaków rozpoznawczych tej wyspy.